ජීවිතය ගැන කෙටිසටහනක් තබමි

ජීවිතය ගැන කෙටිම කෙටි සටහනක් තබමි. කරුණාකර මේ මග ඔස්සේ යන්න

අරුංගල්

දුවේ ඔය අරුංගල්
නුඹේ දෙසවන් හැඩ කරන
ඔවැනිම තවත් දෙසවනක
රැඳී හැඩ කල බව කීවාද

බොහෝ කොට වෙහෙසවී
එකතුකර මුදලක්
මුදලාලිගෙනුයි ගත්තේ
කඩේට වඩා අඩුවෙන්

කැඩපත ඉදිරිපිට
සිනාපිරි මුහුණින්
අරුංගල් හැඩ බලන්නී
කැඩපතද සතුටිනි

පෙර පුරුද්දට තවමත්
පාළු කන්පෙති අතගාන
නුඹවැනිම සියුමැලි වතක් ගැන
දුවේ ඔය කැඩපත කියාවිද නුඹට

ජීවිතය ඔහේ ගලාගෙන යනවද? නැත්නම් හිතාමතා යාත්‍රා කරනවද?

ජීවිතය ඔහේ ගලාගෙන යනවද? නැත්නම් හිතාමතා යාත්‍රා කරනවද? ඉස්සරම කාලෙ දවසක (ඒ ලෙවල් කාලේ) මගේ යාළුවෙක් මට කිව්වා "ජීවිතේට ඔහේ යන්න දීපං බං" කියලා. ඒත් මට ඒක කරන්න හිතුනෙ නෑ. මොන පිස්සු වැඩක්ද? ඔහේ යන්න ඉඩ දෙන එක. මොනතරම් භයානකද? හොඳයි. නැවක කප්පිත්තෙකුට පුලුවන්ද නැවට ඔහේ යන්න ඉඩ දෙන්න. ගල් පර්වත වල හැපිලා සුණු විසුණු වෙන්න හරි එහෙම නැත්නම් කුණාටුවකට හසුවෙලා විනාශ වෙන්න ඉඩ දෙන්න. එයාට වගකීමක් නැද්ද නැව ගැන, අනෙක් නාවිකයො ගැන. මට හැමදාම ජීවිතේ ගැන හිතුනෙ ඔහොම. හැම තිස්සෙම මේක එහෙට මෙහෙට හරව හරව කුණාටුවලින් බේරෙන්නයි ගල් පර්වත වලින් බේරෙන්නයි ලොකු සටනක් ගෙනියනවා. කවදාවත් ඔහේ යන්න අරින්න හිතුනෙ නෑ. වෙලාවකට හරි වෙහෙසයි.

හැබැයි මෙහෙම දෙයකුත් නොහිතෙනවා නොවෙයි. කොච්චර දැඟලුවත් අපිට ඕනෙ අතටම නෙමෙයි මේක යන්නෙ. හිටිගමන් කුණාටුවලට හසුවෙලා ඉරිතලලා පුපුරලා යන වෙලාවලුත් තියෙනවා. ආයෙත් ලෑලි කෑල්ලක් හරි අල්ලගෙන පීනනවා. ගිලුනු උන් ගැන දුක්වෙනවා. හැබැයි ආයෙත් නැවක් හදාගෙන යාත්‍රා කරනවා. දිගින් දිගටම.

අපේ ආච්චිගේ මරණය සිදු වුනේ ගිය අවුරුද්දෙ. මිනී වල කපන තැනට මමත් ගියා. පාර දෙපැත්ත සරසන්න තව වල කපන තැන අඩු වැඩිය බලන්න ඔය කොඉ දේටත් දායක වුනා. මම කනත්ත පුරා ඔහේ ඇවිද්දා. හමුවෙන හැම සොහොන් කොතකම තිබුනු සටහන් කියෙව්වා. පින්තූර බැලුවා. ඒ අයත් කවදා හෝ දවසක ඉපදිලා මම වගේම ජීවිත නැව් පදවපු අය. දැන් නැව් අත් හැරලා.කවදා හරි මමත් මෙතනටම එනවා නේද? කියන සිතුවිල්ල ඇති නොවුනා නෙමෙයි. ඒක තමයි යථාර්තය. මරණානුස්සතිය වඩන්න ඒක හොඳ නිමිත්තක්.



මට හිටිගමන් හමුවෙලා තියෙනවා ජීවත් වීම අතහැරල දාපු මිනිස්සු. කොහේ යනවද මොනව කරනවද දන්නෙ නෑ. ඔහේ යනවා. මම දකින්නෙ ඒ අය ජීවත් වෙන අයට වඩා පවතින වස්තූන් හැටියට (ඔතන වස්තුව කිව්වෙ වටිනා කියන අර්ථයෙන් හෙම නොවෙයී ). පෞද්ගලිකව මම එහෙම මිනිසුන්ට කැමති නැහැ. මහපොළොව එක්ක ඔට්ටුවෙන ආබාධිත මිනිසුන්ව පවා මම දැකල තියෙනවා. එහෙම මිනිස්සු ඉදිරියෙ අර වගේ උන් මිනිස්සුද කියලත් මට හිතෙනවා. හැබැයි එකදෙයක් කිවයුතුයි. පවතින දේශපාලනික සමාජීය වටපිටාවත් සමහර වෙලාවට මිනිස්සුන්ව අඩපණ කරල දාන වෙලාවල් තියෙනවා. හැබැයි අර කම්මැලි අපතයන්ට නම් ඒක ගැලවීමට උත්තරයක් නෙමෙයි.

සමහර අයට ජීවත්වෙන්න ධෛර්ය දෙන්නෙ ආදරය. මගේ යාළුවෙක් හිටියා. හොඳට ඉගෙන ගත්තු. හොඳ රස්සාවක් කරන. නමුත් ඔහේ පාවෙන ජීවිතයක්. මිනිහට හිටිගමන් ආදරය කරන්න කෙල්ලෙක් හමුවුනා. එයාට ගෙදරින් හෝ ගාල ප්‍රශ්න තියෙන කෙනෙක්. මමත් මුලින් හිතුවෙ මගේ යාළුවා වැඩේ අතහැරල දායි කියල. ඒත් එහෙම උනේ නෑ. මිනිහා හෙන ධෛර්යයෙන් සියලු බාධක ජය ගනිනිමින් දැන් රජ ගමනේ. මිනිහා හරිම නිහඬ සංසුන් කෙනෙක්.හැබැයි ඒ නිහඬ බව ඇතුලේ මහා ශක්තියක් ගැබ්වෙලා තියෙනවා කියල මට හිතෙනව.


කොහොම වුනත් මගේ අදහස තම තමන් හඳුනා ගත් සලකුණු ඔස්සේ ජීවිත නැව පදවන්න වීරිය කරන එක තමයි නුවණට හුරු. ඒක තමන්ට වගේම සමාජයටත් යහපත් අරමුණු වෙත ළඟා කරගන්න තමයි උත්සාහ කල යුත්තේ. ඔහේ අත්හැර දැමීම මිනිසත් කමට කරන ලොකු අපරාදයක් කියලයි මට හිතෙන්නේ.

මරණය

බොහෝ දේ සිතමින්
බොහෝ දේ කියමින්
ඔබ සමඟ මේ මග
ඇවිද ගියවුන්
ඔබ නොමැතිව
තවමත් ඇවිද යති
බොහෝ දේ සිතමින්
බොහෝ දේ කියමින්

මගේ රන් රෝස

එන්න
ඇවිදින් රැගෙන යන්න
කාලාන්තරයක් මුළුල්ලේ
බිඳෙන් බිඳ රන් සුණු එකතු කර
ඈ වෙනුවෙන්ම තැනූ රන් රෝස මල
මා මියෙන තුරු නොසිට
ඇවිදින් රැගෙන යන්න

හමුනොවුනා නම් ඈ යළිත්
හුදෙකලාවේ පාළම මත
ගං පතුලේ සැඟව ගිය
මතකය යළි අවදි නොකරම

ඈ වෙනුවෙන්ම තැනූ රන් රෝස මල
පුංචි පොහොට්ටුවක් ද සමඟින්
රන් සුණු කොටසකින් නොව
ජීවිතයම වැය කර

රන් රෝස මලකට නොහැකිය කිසි දිනෙක
හදවතක උපදවන්නට ආදරය
එහිම උපදින ආදරයෙන්
රන් රෝස මල් තැනෙනු මිස

2010.12.06

අනුගාමිකයෙකුගේ කවිය

මංමුලාවූ දිවියට

මගකියූ පහන් ටැඹ නුඹ විය

වියළී ගිය ජීවිතය

පණ ලැබූ දිය දහර නුඹ විය

නුඹ සෙවණෙහි අපට

පිය සෙනෙහස දැනුනා සත්තයි

ඉගැන්වූ ශිල්පයන්ගෙන් මත්ව

සටනට වැදි සිහ කැලක් මෙන්

මතකද පන්නා දැමූ හැටි සිඟාලයන්

කැට කැබලිත්තක් වත් නොගෙන

නුඹේ අනුගාමිකයෙකු බව දත්

ඔරවන දෑස් දෙස තේජස්ව බලා

පසුපසට සිනාසෙන දෑස්

තඹයකට මායිම් නොකර

පිය මැන්නා ඉදිරියටම අපි

නුඹ තැබූ පිය සටහන් අනුවම

වරෙක ඒ පියසටහන්

අපැහැදිලි වන බව දුටුමුත්

සනසා ගත්තෙමුය අපසිත්

ඒ මේ සුළඟට යැයි කියා

මඳින්මඳ අපැහැදිලි පියසටහන්

විකෘතිව ඇද ගැසී

මතුවන විට සිඟාල පාසටහන්

සත්තයි අපට දැනුනා

සිත දැවී ගිය බව

තණ කබලවත් නුහුරු මුඛයෙන්

සිඟාල කැල හා එක්ව

කැට කැබලි සමගින් වසුරුද ගිලින

නුඹ දුටු අප සැබවින්ම පව් කල බව නම් දැනිනි

ගුරුහු ට හොඳ නම් අපිට මොකෝ

දැඩිව අල්ලාගත් සොහොයුරෝද

බලෙන්ම එක්වී නඩයට

ආන් බලන් සරනයුරු

නව පණක් ලද මෙන්

ඉතින් ආපසු හැරෙන් සොයුරනි

කෙසේ වසමුද අපි

පදනම දෙදරා ඉරිතලා ගිය ගෘහයක

බිත්තිද බොල්ව හඬ නැගෙන කල

හිසට සෙවණක් වේයැයි සිතාගෙන

අනුෂ්ක තිලකරත්න

08/26/2010

සියවස් ගණනකට එපිට.....

ඇවිද යමි නිරුවත් දෙපයින්

සියවස් ගණනකට එපිට

සෙවනැලි පටලැවුනු මෙබිම් කඩ මත

තුරු ලතා මලින් බරවුනු

නිල් දිය පොකුණු හා

විහඟ ගී හඬින් පිරි එකල

එ බිම් කඩ මත ඇවිද යමි යළි

පයට පෑගෙන ඉරි තැලුනු ශුෂ්ක බිමකි

දිය පොකුණු සිඳී ගිය

උන් උන් තැනම දිරූ තුරු ලතාවන්

අසරණව බලා සිටිනා මුඩු බිමකි අද

ගත දවන උණුසුමින්

සිත දවන හැඟුමින්

හාත් පස සෙවූයෙමි

එකදු හෝ සළකුණක්

සියවස් ගණනකට එපිට

මිය ගිය ප්‍රේමයක

දියසිඳී වියළුණු

මඩ කඩිත්තක් පතුලේ

සොයාගතිමි යමක්

ගෙන බැලූයෙමි දෝතට

තිබුණි එහි

මුදල් නෝට්ටුවක් හා පදක්කමක්

අතර සිරවුනු වියැකී ගිය හදවතක්

පොසිලයක් ව

අනුෂ්ක තිලකරත්න
07/02/2010