Wednesday, August 25, 2010

අනුගාමිකයෙකුගේ කවිය


මංමුලාවූ දිවියට

මගකියූ පහන් ටැඹ නුඹ විය

වියළී ගිය ජීවිතය

පණ ලැබූ දිය දහර නුඹ විය

නුඹ සෙවණෙහි අපට

පිය සෙනෙහස දැනුනා සත්තයි


ඉගැන්වූ ශිල්පයන්ගෙන් මත්ව

සටනට වැදි සිහ කැලක් මෙන්

මතකද පන්නා දැමූ හැටි සිඟාලයන්

කැට කැබලිත්තක් වත් නොගෙන


නුඹේ අනුගාමිකයෙකු බව දත්

ඔරවන දෑස් දෙස තේජස්ව බලා

පසුපසට සිනාසෙන දෑස්

තඹයකට මායිම් නොකර

පිය මැන්නා ඉදිරියටම අපි

නුඹ තැබූ පිය සටහන් අනුවම


වරෙක ඒ පියසටහන්

අපැහැදිලි වන බව දුටුමුත්

සනසා ගත්තෙමුය අපසිත්

ඒ මේ සුළඟට යැයි කියා


මඳින්මඳ අපැහැදිලි පියසටහන්

විකෘතිව ඇද ගැසී

මතුවන විට සිඟාල පාසටහන්

සත්තයි අපට දැනුනා

සිත දැවී ගිය බව


තණ කබලවත් නුහුරු මුඛයෙන්

සිඟාල කැල හා එක්ව

කැට කැබලි සමගින් වසුරුද ගිලින

නුඹ දුටු අප සැබවින්ම පව් කල බව නම් දැනිනි


ගුරුහු ට හොඳ නම් අපිට මොකෝ

දැඩිව අල්ලාගත් සොහොයුරෝද

බලෙන්ම එක්වී නඩයට

ආන් බලන් සරනයුරු

නව පණක් ලද මෙන්


ඉතින් ආපසු හැරෙන් සොයුරනි

කෙසේ වසමුද අපි

පදනම දෙදරා ඉරිතලා ගිය ගෘහයක

බිත්තිද බොල්ව හඬ නැගෙන කල

හිසට සෙවණක් වේයැයි සිතාගෙන


අනුෂ්ක තිලකරත්න

08/26/2010



2 comments:

Wikeds said...

ela ela macho... niyamayi!

Unknown said...

ස්ු,. ,.suba pathum