සමන්ත ඈතින් පෙනෙන තෙමහල් නිවස දෙස බලාගෙන කල්පනා කලා. කොහොම හිටපු මිනිහෙක්ද? ඒත් අද? තමන් මෙන්ම මුඩුක්කු පරිසරයක හැදුනු සුදා මහත්තයා අද ගෙවන ජීවිතය මොන තරම් සැපවත්ද? අපි කවද්ද මේකෙන් එළියට යන්නේ..? සමන්තට හීල්ලූනා.
පිට්ටනියේ කොල්ලෝ රැලක් පා පන්දු සෙල්ලම් කරනවා. වත්තේ කොල්ලන්ගේ අලූත්ම පිස්සුව. එක එක කාලෙට එක එක පිස්සු. කාලෙකට ක‍්‍රිකට්. කාලෙකට එල්ලේ . කාලෙකට ෆුට් බෝල් . පිස්සුවෙන්ම කාලෙ ගෙවෙනවා. ඔහෙ මොනවාහරි කරලා කියක් හරි හොයා ගන්නවා. කොහෙහරි කෙල්ලෙක් බැඳ ගන්නවා. ආයෙත් තව පවුලක් හැදෙනවා. ඕක තමයි ජීවිතේ. පාරේ තැනක වයස අවුරුදු දොලහක දහතුනක විතර කොල්ලෝ දෙන්නෙක් දූවිලි අවුස්ස අවුස්ස මූන් වෝක් එක පුරුදු වෙනවා. උන්ගේ ගැන්සියේ එවුන් වටේ ඉඳගෙන උන්ට හුරේ දානවා. ගැන්සියෙන් පිට එකෙක් හරි මුන්ට හිනාවුනොත් ආයෙ අහගන්න වෙන්නේ කුණු හබයෙන් තමයි. සමන්තට හිනා ගියා උන්ගේ මූන් වෝක් එක දැකලා. ඒත් ඒ හිනාව ඇතුලේ මොකද්දෝ වේදනාවකුත් සැඟවිලා ඇති බව සමන්තට තේරුනා.
සමන්ත ආයෙත් ඈතින් පෙනෙන සුදා මහත්තයාගෙ ගේ දිහා බලා ගෙන හිටියා. හදිසියේම කාගෙදෝ අතක් සමන්තගේ උරහිස උඩ වැටුනා. තිස් තුනේ ගෙදර විනිල්. ” මොකෝ බර කල්පනාවක? අද ප්ලේ කරන්නෙ නැතැයි?” සිගරට් ඉරිල්ලෙන් කලූ පාට වුනු දත් අතරින් යාන්තමට හිනා වෙවී විනිල් අහනවා. නෑ බන්. මගේ ඇඟට හරි නෑ.” සමන්ත කිව්වේ වැඩි ඕනැකමකින් නොවෙයි.
”මේ ඒක නෙමෙයි මං දැක්කා උඹ ඊයෙ මොකද්දෝ පොතක් උස්සන් යනවා.. මොකද්ද නවල් එකක්ද?” විනිල් ඇහුවා.
”නෑ බං මේ මේ....” ”හරි හරී.. මම ගැන්සිය ඉස්සරහා ඇදලා උඹව නෝන්ඩි කරන්නෑ කියහන්කෝ අගේ කරන්නැතුව....”
”නවල් එකක් නෙමේ බං”
”එහෙනං.... කියහන්කෝ ඉතින්...ලබ්බ...”
”මේක බං මේ.. උඹ අරුන්ට කියන්නේ නෑ නේ....
”නෑ බොල හාල්පාරුවෝ.. කියපිය...”
”එක බං මේ මේ ධනවත් වෙන විදිහ ගැන කියවෙන..පොතක්. චීන ගුප්ත රහස් .”
සමන්ත ලැජ්ජාවෙන් වගේ කිව්වේ. විනිල් විහිලූ කරයි කියලා හිතාගෙන.ඒත් විනිල් විහිලූ කලේ වත් හිනා උනේ වත් නෑ.
”ඇත්තද?...මචං. මම උඹට හිනා වෙන්නෑ මචං. ”
”නෑ බං විනිලො.. මම කියන්නෙ බලපන් අර තට්ටු තුනේ..ගේ සුදා මහත්තයා අලූතින් හදා ගත්තේ.. දැන් බලපං ඌ කොච්චර දියුණු වෙලාද?”..මට මේක එපා වෙලා බං...අපි නිකන් කාණු පණුවෝ වගේ...”
”හහ්.. සුදා කාරයා මන්තිරියට සෙට් වෙලා කරපු පජාති වැඩ අපි නොදන්නවද බං. ඕකෙ ගඩොලක් ගඩොලක් ගානේ මිනිස්සු සාප කරනවා ඕකට. පලාතෙම කුඩු වැපුරුවෙ ඕකා.තවපොඩ්ඩෙන් අපිත් ගස්. මතකනේ. හරක් වගේ අපිත් තවපොඩ්ඩෙන් සෙට් වෙනවා. කුඩු බිස්නස් එකට සෙට් වෙලා උගේ මල්ලි වෙඩි කෑවා. එක පුතෙක් අතක් නැති කරගත්තා වලියකදි... අනේ ඕවා සල්ලිද බං.. රෙද්ද..” විනිල් කිවේ කට ඇද කරලා. කේන්තියෙනුයි පිළිකුලෙනුයි.
”හරි බං හරි.. මම කියන්නේ සාධාරණව දියුණු වෙන්න.. කෝ බං අපිට චාන්ස් එකක් දෙන්න එකෙක්. යන හැම තැනම රිජෙට් වෙනවා. මෙහේ කියල දැනගත්තම.”
”හරි දැන් උඹ ඔය පොතේ විදිහටද වැඩ කරන්න යන්නේ? හා කියපන්. ඔය පොතේ විදිහට උඹට පුලූවන්ද උඹලගේ ගේ තියා ගන්න. ඈ. ඔලූව අර පැත්තට දාලා. කකුල් මේ පැත්තට. ඇඳ අර පැත්තට. කාමරේ ජනේලේ මෙහෙට.දොර එහාට කුස්සිය මෙහේ. කක්කුස්සිය අරෙහේ.. ඔය අඩි දහයේ උඹ ලබ්බක් කරන්නද? උඹලගේ ගෙදර හෙන සෙට් එකක් ඉන්නවා. දැන් ඔය පොතේවිදිහට උඹ කාමර සැලසුම් කරහන්. අනේ...
”අනික ඕකෙ තියෙනව නේද ගේ දොරකොඩ මොකද්ද එකක් තියන්නයි..එතකොට සල්ලි ආකර්සනේ වෙනවැයි.. මොකද්ද බයිලයක්.. ඉතින් උඹත් තියපංකො දොරකඩ. පහුවදා උදේ බලනකොට ඕක උස්සල තියෙයි. අනේ බං මේ...”
විනිලා කියනදේත් ඇත්තක් තියෙනවා. ” මේ උඹ කොහොමද ඕව දන්නේ.. උඹත් මේක කියෙව්වද?”
”ඇයි යකෝ.. ඔය පත්තරෙත් යන්නේ.. මම කියවල තියෙනව එහෙන් මෙහෙන්..”
”ආ ඒ කියන්නේ උඹත් කියෙව්වා මේව...” සමන්ත ඇහුවේ නිකන් සවුත්තුවට වගේ.
”නැතුව.. ඇයි අපි දියුණු උනාම නරකද ඩෝ..හිහ්..” විනිල් කිව්වේ සමන්තගේ පිටට පාරක් ගහන ගමන්.
”මට තේරෙන්නේ නෑ බං. අපි මේ කන කට්ට. දැන් බලපන්. ගොඩක් උන්ට මේක ගානක් නෑ. උන් ඔහේ ඉන්නවා. ඔය හිටියට මටත් වෙලාවකට මේක එපා වෙනව. ඇයි අපි ආස නැද්ද කාල ඇඳලා හොද පිළිගැනීමක් ඇතුව ඉන්න. මට තේරෙන්නෑ බං ඔවට හේතු. එක්කො අපේ කරුමේ. නැත්තන් අර මා ඕ කාරය කියව කියව යන්නෙ ධනවාදයේ ගොදුරු..අධිරාජ්ජ වාදීන් ගේ ගැට..අරවයි.. මේවයි..ලොකු ලොකු ටෝක්ස්. අපි ඌට නෝන්ඩි දැම්මට වෙලාවකට හිතෙනව බං ඌ කියන දේ ලොකු ඇත්තක් තියෙනවා කියලා. එත් ඉතින් ඕවට සෙට් වෙන්න ගියොත් මේ තියෙන ආතල් එකත් කැඩෙනව බං.” විනිල් ඈත අහස දිහා බලාගෙන කියවගෙන ගියා.
”හ්ම්”. සමන්ත සියලූම හැඟීම් කැටිකරගෙන හූමිටි තැබුවා.
”බස්සෙක් වගේ හූම් හූම් ගාන්න දෙයක් නෑ බං. ඔය රෙද්දෙ පොත අල්ලලා දාල වරෙන් යන්න ප්ලේ කරන්න. අද බෙකම් කැලේ යන්න ගහමු. වරෙන්. ” විනිල් පිට්ටනියට දුවන ගමන් කිව්වා.
සමන්ත දුවන ගමන්ම තමන් ළඟට ආව බෝලෙට පුලූවන් තරම් ඈතට විසිවෙන පා පහරක් දුන්නා. බෝලෙ උඩින් ගිහින් ඈත තිබුන තාප්පෙ වැදුනේ අලවලා තිබුන පෝස්ටරේක මඩ පාරක් තියමින්.
”සරු සාර දිවියක් අත් කර ගැනීමට .දේශනය සහ වැඩමුළුව... ”
අනුෂ්ක තිලකරත්න
