නොනිමි ගීතය

 

 

“අන්න ගේට්ටුව ළඟ උඹලෑ පොඩි මාමා ඇවිල්ල අදත්!” රුවන් මට එහෙම කිව්වෙ ගොඩාක් දුරට ඔච්චමට වෙන්න පුළුවන්. මිනිහ ඒක කිව්වෙත් ටිකක් හයියෙන්. අනිත් ළමයින්ටත් ඇහෙන්න වෙන්න ඇති. අර, සමහර ළමයි බිම බලාගෙන හිනාවෙනවා!

 

“මලිත්, ඕන්නම් ගිහින් එන්න!” සිංහල ටීච‍ර් එහෙම කිව්වෙ ඇත්තටම අනුකම්පාවෙන්. “මං ඉක්මනින් එන්නම් ටීච‍!” වාක්‍යය කියල ඉවර වෙන්නත් කලිනුයි මං පංතියෙන් එළියට ආවෙ. ඉක්මනට යන්න ඕනෙ, පොඩි මාමා ඉස්කෝලෙ ඇතුළට එන්න කලින්. 

 

ගේට්ටුවෙ මුර අංකල් සුපුරුදු විදිහට හිනාවේගෙන ඉන්නෙ. “ඔව් මලිත්, ඔන්න අදත් ඇවිත්. එහෙනම් කතා කරල එන්න!” කාරුණික මුර අංකල් එහෙම කියල මහ ගේට්ටුවට යාබද පුංචි ගේට්ටුව ඇරියා.

හරියට හරි. පොඩි මාමා අදත් ඉන්නව මල් පොකුරක් අරගෙන.

 

“ආ මොකද පරක්කු? මේ තෑගි ටිකයි මල් ටිකයි එහෙනම් උපේක්ෂාට දෙන්න. වරද්දන්නෙපා!” පොඩි මාමා එහෙම කියල අතේ තිබ්බ තෑගි ටික ඔක්කොම මට දුන්න.

“පොඩි මාමා! කවද්ද ආවෙ? කොහෙද ඉන්නේ? අපේ ගෙදර එන්නැද්ද?” අව්වට කලු වෙලා, රැවුල වැවිල, වයසට වඩා වයසක පෙනුමක් ගත්ත පොඩි මාමාගෙ මූණ දිහා බලන්නත් දුකයි. “ඒ පැහිච්චකං ඔයාට මොකටද? කිව්ව වැඩේ කරනවා. උපේක්ෂාට කියනවා මං ලබන පාර මීට වඩා තෑගි ගේනව කියලා. එයා ඉස්කෝලෙ ඉන්නවනෙ. දැන් උගන්වනව ඇති. පත්වීම හම්බුනානෙ මේ ඉස්කෝලෙට! ඇයි මොකෝ පුදුමෙන් වගේ මං දිහා බලන්නෙ? ගිහින් ඔය තෑගි ටික දෙනවා. මං යනවා.”

“පුළුන් වලා රොදේ.. පුළුන් වලා රොදේ.. ඈතින් ඈතට..” පොඩි මාමා එයාගෙ සුපුරුදු සිංදුවත් කියාගෙන ඉක්මනට ඈතට ගියා.

මගේ අතේ තිබුණෙ පොඩි මාමා උපේක්ෂාට දීපු තෑගි. පරණ සිගරට් පෙට්ටියක්, හිස් බීම පැකට් මිටියක්, කඩදාසි මල්ලක දාල. ඒත් එක්කම කැලෑ මල් මිටිය. තෑගි ටික කුණු ගොඩට දාල මං මල් මිටියෙන් පූජ කරන්න සුදුසු මල් ටික විතරක් ඉස්කෝලෙ බුදු මැදුරෙන් තිබ්බ. 

 

“අනේ පව් පොඩි මාමා, හොඳටම කෙට්ටු වෙලා!” දුකෙන් වගේම ලැජ්ජාවෙන් මං හිස නවාගෙනම පංතියට ආව. සිංහල ටීචර් සුපුරුදු විදිහටම පාඩම කරගෙන ගියා.

 

“මොකද බං, පොඩිමාමා ආයෙත් ඇවිත් තියෙන්නෙ? ආයෙ පැනල ඇවිල්ල ද?” රුවන්ටත් ඕනැ නැති දෙයක් නෑ. “මං දන්නෑ බං!” මං එහෙම කියල නිහඬ වුණේ කතාව දිග්ගස්සන්න අකැමැති නිසා.

 

“මේ හඳ පායන දවස්වල උඹලගෙ පොඩි මාමාටත් පිස්සු තද වෙනවා කියන්නෙ ඇත්තද බං?” දමිත් එහෙම අහපු දවසෙ තමයි උගෙයි මගෙයි යාලුකම් ඉවර වුණෙත්, උගෙ ඇහැ ළඟ නිල් වුණෙත්. ඌටයි මටයි දෙන්නට ම ප්‍රින්සිපල් ළඟට යන්න වුණත් ඌව තියාගෙන ප්‍රින්සිපල් මාව පංතියට යැව්වා. 

 

උපේක්ෂා නැන්ද අද හිටිය නං එයත් මේ වෙනකොට අපේ ඉස්කෝලෙ උගන්වනවා. මං එයාට උපේක්ෂා නැන්ද කිව්වෙ මාමා යාළුවෙලා ඉන්න කාලෙ ඉඳන්මයි. “ආ නැන්දේ!” කියල මං ඈතට දුවද්දි එයා සමහර වෙලාවට මට ගහන්න පන්නනවා. “තාම එහෙම කියන්න ඔට්ටු නෑ හොඳේ!” එයා එහෙම කියන්නෙ තරවටු කරන්න ම නෙමෙයි.

 

“පුළුන් වලා රොදේ.. පුළුන් වලා රොදේ.. ඈතින් ඈතට..” ඒ සිංදුව සමහර වෙලාවට පාර දිහාවෙන් ඇහෙනවා. ඒ පොඩි මාමා ලියමින් හිටපු සිංදුවක්. ඒ සිංදුව එයාට ලියල ඉවර කරන්න බැරි වුණා. අම්මා එහෙම ළඟ පාතක හිටියොත් “මාමා නේද?” කියල පාර දිහාවට යනව බලන්න. හැබැයි කවදාවත් මාමා අපේ ගෙදරට ආවෙ නෑ. 

 

“ප්‍රෑං!” කන පිටිපස්සෙන් නළා සද්දෙ ඇහෙනකම් මම ඉන්නෙ පාරෙ කියල දැනුණෙ නෑ. ඒ ගියේ ලොරියක් නේද? එදා උපේක්ෂා නැන්දා තැපැල් කන්තෝරුවෙ ඉඳන් ගෙදර යද්දිත් කල්පනා කර කර ගියා ද? ඇයි ලොරිය නොපෙනුණේ? වෙන්න බෑ. ලොරියනෙ පිටිපස්සෙන් ඇවිත් හප්පල තියෙන්නෙ! එයා මොනා කරන්න ද? 

 

අවුරුදු ගාණක් වෙනව. අදටත් මේ වංගුවෙන් යද්දි මට මතක් වෙන්නෙ එදා හැන්දෑව.

කොච්චර සෙනග පිරුණද? ටිකක් එහායින් වැටිල තිබ්බෙ උපේක්ෂා නැන්දගෙ කුඩේ. සෙනග වට වෙලා හිටපු තැනට එන්න නොදී කවුද වැඩිහිටියෙක් මාව එලෙව්ව, ගෙදර යන්න කියල. එතකොටත් කොහොම හරි උපේක්ෂා නැන්දව ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනිහින්. පාර හරහට් ගිහින් ලයිට් කණුවකුත් හප්පගෙන ගිය නිල්පාට ලොරිය තිබුණෙ ඉස්සරහ රෝදෙ කාණුවට ගිහින් ඇලවෙලා.

 

ඒ කල්පනාවෙන් ම මං ගෙදර ළඟටම ආව. අම්මා ගේට්ටුව ගාව ඉන්නවා. එකත් එකටම පොඩි මාමා පාරෙ යන්න ඇති. 

 

 “ඇයි අම්මෙ? මාමා ආවද?”

 

“හ්ම්. ආවෙ නෑ. ඔය පාරෙ ගියේ!” අම්මා සුපුරුදු හීන් වේදනාබර ස්වරයෙන්ම කිව්වා.

 

“පුළුන් වලා රොදේ.. පුළුන් වලා රොදේ.. ඈතින් ඈතට..” ගොඩාක් ඈතින් යාන්තමට වගේ මාමාගෙ අසම්පූර්ණ, එයාම ලියපු සිංදුව ඇහුණා, එයාගෙම හඬින්.

 

අනුෂ්ක තිලකරත්න

[සිසිල සඟරාව - ජනවාරි]