දෙනෙත්

නිවස තුල පවතින්නේ දැඩි නිහඬ බවකි. අසංග නිවසේ නොමැත.සිටියත් වැඩි වෙනසක් සිදුනොවේ.විවිධාකාරයේ වර්ණ, හැඩ තල, මිනිස් රූප ඇඳි සිතුවමින් පිරි මේ නිවසට කලෙක තමා කෙතරම් ආදරය කලේදැයි තාරුකා  සිහි කලාය. ඕනෑම දෙයක් අනියත නම් ආදරය , සතුට සැනසුම නිත්‍ය වේද? කලෙක තමා  ඉතා ප්‍රියකල හුදෙකලා පරිසරය, ගැඹුරු කලාකාමී සිතුවිලි වලට තෝතැන්නක් වූ මෙම නිවස අද දවසේ තමන්ට ගෙන එන්නේ  කාංසියක් පීඩාවක් නොවේද?

ආශාව, කැමැත්ත ,මාත්සර්ය මෙයාකාරයේ කවර හෝ සිතුවිල්ලකට තම සිත තිඹිරිගෙයක් වූ දිනයක් තාරුකාට  සිහිකල හැකි නොවීය. තමා ඇතුලතින් මියගොස් ද? අන් ගැහැණුන්  නිරන්තරයෙන් හඹායන නොනිත් ආශාවන් තමා තුල ජනිත නොවන්නේ ඇයි? ආශාවන් සැබැවින්ම පීඩාවන්මය. ඉතිං තමාට පීඩාවන් අවශ්‍යමද?  පීඩාවන් නැති ජීවිතයත් හිස්කමකි. ඉඳහිට දිනෙක තමා  අසංග වෙත දමාගසන වචන තුලද මේ වේදනාව සැඟවී නැතිද?

“ ඔයා ඔය චිත්‍රෙ තාම ඇඳල ඉවරනැ ද්ද අසංග ?  “

අසංග නිහඬවම එක දිගට වැඩෙහි යෙදී  සිටීමද තාරුකා ගේ කේන්තිය වැඩි කරවීය. "කලා ගාරය " ලෙස අසංග ගේ මිතුරන් නම් කල මේ නිවසේ කොහේ  හෝ  තැනකසිට ඔහු සිතුවම් අඳියි. තමාගේ රූපයද ඔහු විටෙක සිතුවම් කලේය. කලෙක ඒවා  තමාට සියුම් සතුටක් ආඩම්බරයක් ගෙන ආබව  ඇත්තකි. ඒ මතකයන් අවුලුවා යළි ජීවයලබා දී සතුටු වීමට කොතෙක් උත්සාහ කලද අවසානයේ එයද නිරර්ථක  උත්සාහයක්ම විය.

අසංග මේ දින වල  අඳිමින් සිටින නව සිතුවම බැලීමට තමාට හදිසියේ සිත් වූයේ මන්දැයි
තාරුකාට නොතේරුනු නමුත් වැඩි උවමනාවක් නැතුවම වුවද ඇය එය සොයා ගියාය. නිවසේ මනාකොට ආලෝකය ඇති තැනක අසංග ගේ නව සිතුවම තබා තිබුනේය.  සිතුවමෙහි වූයේ ගැහැණියකි. මදක් හිස ඇලකර ගත්, ශෝකයක්ද සතුටක් යන්න අපැහැදිලි ව සටහන් වූ තදින් පියවූ තොල් සඟලකින් යුත් එම යුවතිය කිනම් අරමුණකින් සිත්තරාගේ සිතට පැමිණියේදැයි තාරුකාට සිතාගත නොහැකි විය. ඇයගේ දෙනෙතේ කිසියම් වූ මායාකාරී ආකර්ෂණයක් වෙතැයි තාරුකා සිතුවා ය. 

 සිතුවම තිබූ තැනින් ඉවත්ව ගොස් අන් කටයුත්තක යෙදී සිටියද සිතුවමේ සිටි යුවතිය සිය සිතෙන් ඉවත්ව නොයන බව තාරුකාට දැනුනි.  ඇය සතුවූ අත්භූත සුන්දරත්වයක් ඇතැයි තාරුකාට සිතෙයි. මේ දෑස තමන් කොහේ හෝ දැක තිබේදැයි ඈ කල්පනා කලාය. මතක පොතේ පිටු අතර වේගයෙන් දිව ගිය සිත එක් වරම එක් පරිච්ඡේදයක මුල නතර විය.  

"මේනකා මේ බඩ්ඩක් කියන්නම්. ඔයාගෙ ඇස් දෙක හරි ලස්සනයි."

"අනේ මේ නිකන් යනව යන්න බොරුවට බටර් ගාන්නෙ. මං දන්නව ගෙදරින් ගෙනාපු වැලිතලප ටිකටනෙ ඔය මාන බලන්නෙ ?හරිහරි උඹට කොහොමත් වෙනම පාර්සලයක් ගෙනාව."

"බොරුවක් නෙමෙයි බං, ඔන්න බලහන් අපේ සෙට් එකේ ඉස්සෙල්ලම කොල්ලෙක් සෙට් වෙන්නෙ උඹට.දැනටමත් එකෙක් දෙන්නෙක්වත් වහ වැටිල ඇති!."

"කොල්ලො  විතරද?"
ඉක්බිති ගෙවුනු තප්පර ගණන තුල විශ්වයම නිහඬව මිදී ගිය හැටිත් ,සීත හිම කැටයක් තුලින් විදුලි රේඛාවක් ඇදුනු කලෙක මෙන් සිය සිත එක්වරම ප්‍රීතියේන්ද  තැතිගැන්මේද හිරි වැටී ගිය හැටිත් ඇය ඒ  පරිච්ඡේදයේ අදෘෂ්‍යමානව නමුත් සදාතනිකවම ලියාතැබුවාය.

ඒ සිනහව, ඒ බැල්ම මෙතෙක් කලක් තමාවත් නොදැන සිටි තමන් තුල වූ "තාරුකා"  ට ජීවය දුන්නා නොවෙද? ඈත කඳු කරයේ ගුප්ත නිහැඬියාව කොතෙක් නම් රහස් සඟවාගෙන ඇත්ද? තම ආත්මය තුල සැඟව සිට ප්‍රාදූර්භූත වූ ඒ නව ජීවිතයට තාරුකා  හද පත්ලෙන්ම ආදරය කලාය.  උණුසුම සිසිලස විටින් විට ලද  සියලුම සෘතූන්ගෙන් පිරි  වසර හතරක්ම ගෙවී ගිය හැටි!

ඈත කඳු පන්තියක මුදුනත දුහුල් වලාවකින් වැසී ගිය ඇතැම් මොහොතක මුලු ලොවට හොරා සිය උරහිසේ රැඳි සුකොමල කොපුල් තලයක පහසත් මතකය තුල කෙමෙන් වියැකී යන සුවඳක් තැවරුනු කෙස් කළඹක උණුසුමත් තමා  තුල යළි ජීවමාන වන බව තාරුකාට පසක් විය. සිය සිත වේගයෙන් කියවාගෙන යන ඒ   පරිච්ඡේදය වෙන කාට හෝ ඇසේ දැයි බියෙන්මෙන් ඇය වට පිට බැලුවාය.

"මේනු, මං මැරෙයිද? ". කිසියම් උණ රෝගයක් වැලඳුනු දිනෙක කුඩා කාලයේ වත් නොවූ තරම්  තමා  මේනකා ඉදිරියේ බොළඳ වූ අයුරුත් තම හිස පිරි මැදි අත්ලෙහි උණුසුමත් ඉන්පසු ගත උණුසුම් කරවමින් සිය දෙතොල් හරහා  ඇදී ගිය සදාතනික ඒ දිව්‍යමය මිහිරියාවත් අහිමිව තම දෙනෙත කඳුලකින් තෙමෙනු දැනී හදිසියේම තාරුකා පියවි සිහියට ආවාය.

සිතුවමේ සිටින ගැහැණිය සතු නිල්වන් වටකුරු දෙනෙත් මග හැර යාමට  තාරුකාට නොහැකි වූවා සේය. ඇය ඇසි පිය ගසනවාද? අර අර,ඇය මා  හා  සිනාසෙනවා ද?  "තාරුකා ඔයාට මාව අඳුන ගන්න බැරිද? ඔව් ඔයා  හරි. මේ මම තමයි.ඔයා  අමතක කරන්න හදන ඔයාගෙ ඒ අතීත හර්දසාක්ෂිය මම තමයි. ඉතින් එන්න.ඇයි මේ බය වෙලා!  ආයෙත් මාව වැළඳ ගන්නෙ නැද්ද ඉස්සර වගේ ?" සිතුවමේ සිටින යුවතිය තමාව සැබැවින්ම අමතනවාද? නැහැ වෙන්න බැහැ!. ඉන්ද්‍රජාලික සිහිනමය අත්දැකීමකින් යළි යථා ලෝකයට පිවිසීමට උත්සාහ දරමින්ම  දරදඬුව තිබූ සිය දෑතෙහි  තිබූ අවසන් ශක්තිය යොදා  තාරුකා  ඒ අත්භූත සිතුවම පොළවේ ගැසුවාය. 

"තාරු මේ අහගන්න. බලන්න මේක හොඳද කියල?මං ලිව්වෙ !

මලකි

මම සිඹිමි

ඇය සතුකර ගනිමි

 ගිලිහුනොත් නටුවෙන් දිනෙක

සුවඳ සිහි කරමි මතු දිනෙක “

මියුරු ගීතවත් හඬකින් ගැයුනු ඒ කවිය   අවකාශයේ යම් තැනක රැඳී සිට සිය සිත තුලට කාන්දුවීම වලකන්නට  තාරුකා සිය දෙසවන වසා ගත් නමුදු දැන් එය වඩාත් තීව්‍රව ඇසෙයි. 

ගිලිහුනො ත් නටුවෙන් දිනෙක

සුවඳ සිහිකරමි මතු දිනෙක .

සිය අවසන් ශක්ති පුංජය ද වියැකී ගියාක් මෙන් තාරුකා එම සිතුවම අසලින්ම බිම හිඳ ගත්තාය. ඇය  ඒ වටකුරු සුන්දරත්වයෙන් අනූන අද්භූත දෙනෙත දෙස තවත් බොහෝ  වේලාවක්  එක එල්ලේ බලා සිටියාය.  මඳක් වෙව්ලන සිය අතැඟිලි වලින් ඈ සිතුවමේ යුවතියගේ මුහුණ සහ කෙස් කළඹ ස්පර්ශ කලාය.

"මේනු! මේ අනේ ඉන්නකො  ඔහොම.මට ඔච්චර හය්යෙන් මේ පඩිපේලේ දුවන්න බැහැ"

පඩි පෙළෙහි තමන්ට මදක් ඉහලින් නැවතී  මිහිරි සිනාවක් නගන ඒ සුන්දර යුවතිය දෙස     තාරුකා බලාසිටියාය. වසර බොහෝ ගණනකට පසුව වුව සිය මතකයෙහි ලියවුනු ඒ  පරිච්ඡේදයහි අකුරක් නෑර යළි යළිත් කියවිය හැකි නිසා  තාරුකා සැබැවින්ම ප්‍රීතියට පත් වී සිටියාය.

"නටුවෙන් ගිලිහුනෙමි

සුවඳ ඔබට හිමි නිසාවෙන්

මිහි මත වැතිරගමි,

ප්‍රීතියෙන්".

අනුෂ්ක තිලකරත්න