අනුගාමිකයෙකුගේ කවිය

මංමුලාවූ දිවියට

මගකියූ පහන් ටැඹ නුඹ විය

වියළී ගිය ජීවිතය

පණ ලැබූ දිය දහර නුඹ විය

නුඹ සෙවණෙහි අපට

පිය සෙනෙහස දැනුනා සත්තයි

ඉගැන්වූ ශිල්පයන්ගෙන් මත්ව

සටනට වැදි සිහ කැලක් මෙන්

මතකද පන්නා දැමූ හැටි සිඟාලයන්

කැට කැබලිත්තක් වත් නොගෙන

නුඹේ අනුගාමිකයෙකු බව දත්

ඔරවන දෑස් දෙස තේජස්ව බලා

පසුපසට සිනාසෙන දෑස්

තඹයකට මායිම් නොකර

පිය මැන්නා ඉදිරියටම අපි

නුඹ තැබූ පිය සටහන් අනුවම

වරෙක ඒ පියසටහන්

අපැහැදිලි වන බව දුටුමුත්

සනසා ගත්තෙමුය අපසිත්

ඒ මේ සුළඟට යැයි කියා

මඳින්මඳ අපැහැදිලි පියසටහන්

විකෘතිව ඇද ගැසී

මතුවන විට සිඟාල පාසටහන්

සත්තයි අපට දැනුනා

සිත දැවී ගිය බව

තණ කබලවත් නුහුරු මුඛයෙන්

සිඟාල කැල හා එක්ව

කැට කැබලි සමගින් වසුරුද ගිලින

නුඹ දුටු අප සැබවින්ම පව් කල බව නම් දැනිනි

ගුරුහු ට හොඳ නම් අපිට මොකෝ

දැඩිව අල්ලාගත් සොහොයුරෝද

බලෙන්ම එක්වී නඩයට

ආන් බලන් සරනයුරු

නව පණක් ලද මෙන්

ඉතින් ආපසු හැරෙන් සොයුරනි

කෙසේ වසමුද අපි

පදනම දෙදරා ඉරිතලා ගිය ගෘහයක

බිත්තිද බොල්ව හඬ නැගෙන කල

හිසට සෙවණක් වේයැයි සිතාගෙන

අනුෂ්ක තිලකරත්න

08/26/2010